Det kvite arket…. den nye dagen

Eit reint kvitt ark ligg framfor meg… eg har planlagt kva eg skal fylle det med; det skal bli eit praktverk…for mitt indre blikk er det allereie der, motivet er der! Alle linjer er på plass. Alle fargar har fått den rette glød, alle nyansar er nøye målt til… Lyset inn i skuggen og skuggen inn i lyset. Ord og tankar har fått plass innafor arket sine rammer. Alltid tenkjer eg…. ved kvar ny start: Lukkast eg denne gongen, tru….

Slik er det med dagen vår óg…. Frå morgonen har vi han framfor oss, og vi skal fylle han, anten med fysiske gjeremål, som jobb eller pensjonistsyssel, med småord til naboen, ein telefonsamtale, handel og vandel…..  gode tankar skal sendast, kanskje og nokre ord på eit kort i posten, gammaldags og godt…. Blir det solskin i dag, eller må vi klare oss med solskinet i går… og det som skal kome… Himmelen er fylt av skyer. Så får vi oppleve at solstråler kjem på så mange slags vis og solstråleenergien kan lagrast….

Eit bilete er som ein dag

Den nye dagen
lyser over kvar liten ting
over den lille snøstjerna som glitrar til deg
over hustaket til naboen tvers over vegen
over den nakne bjørkeskogen som strålar burgunderraudt attende
over den viltveksande oreskogen som strålar i grøne nyansar og spår om vår
over raudstrupen på fuglebrettet
og du spør om du nokon gong har sett slik ei raudfarge før
over Gulleplet …. så endeleg du trur på segni om gullskatten
over den største av Spenadne så du verkeleg veit korleis forgylt snø ser ut

og så byrjar dagen
min
og din
og han blir slik du skapar han
vakker

 Den store forskjellen

Av og til når vi går på fjelltur, når det er riktig tøffe oppforbakkar, og det er det ofte her i vest…. er det godt med ei hjelpande hand. Vi går nokre år tilbake; eg hadde ein tørn med kropp og hofter som gjorde meg litt ‘ufør’. Det var haust og tre søte barnebarn var på besøk. Solveig, eldstedotter mi, er av det friluftslivlege slaget, og dei drog meg med på tur! Tjuatoten var målet… for dei unge. Mitt mål var Mastefestet over Tjugum. Vakkert utsyn, første niste og tepause…. ‘Du kan jo være med litt lenger, Mormor! Åsmund minstemann lokka så godt han kunne. Det minte meg litt om då vi drog Solveig og hennar søsken….på påsketurar i fjellet…..vi lokka med appelsiner som vaks på tre litt lengre framme……
Vidare oppigjennom bjørkeliene røyna det skikkeleg på, verk i kne og hofter! Dei hadde ikkje lyst til å gå vidare utan meg, og eg hadde så lyst…… Arild Julius, 13-åringen, kom med det forløysande framlegg: Bjørg og Åsmund kan dra deg oppover der det er for bratt for deg, Mormor! Eg kan gå bak og puffe på! Vi nådde toppen! Ei vakker oppleving. Min største seier i bakken! Det var visst hustre og kald sno der oppe, men du kor varmt med slik ein supportergjeng!

Det skal så lite til
for å gjere livet lettare for din neste
Sjølv om du ikkje er råsterk
er du gjerne sterkare
                           enn den som er svak
                            Då kan du gjere den store forskjellen

 [box type=»note» style=»rounded» border=»full»]Tjuatoten (50-1098 m.o.h.)Tjuatoten er ein topp over Dragsvik og Balestrand , det er ein tung tur som går oppover fjellsidene over Dragsvik. På toppen får ein ei fantastisk utsikt over Sognefjorden, både utover mot stølsheimen og innover mot Fjærland og Leikanger[/box]

Fjellklatring

[box type=»info» style=»rounded» border=»full»]Akvarell er for meg det einaste medium for kunstnarlege gjengjevingar av eit motiv, vere seg naturalistisk eller abstrakt. Fargespelet, sjatteringane har alltid fascinert meg frå eg gjorde mine første nølande penselstrøk. Etterkvart har eg lært meg å danse med penselen, har lært å lage den rette blandinga av vatn og farge….og ikkje minst, eg har lært et det er langt igjen…..[/box]

Stor spenning ved ei ny klatring: Storehesten opp…og nedatt. Fjellvettreglar for akvarellkunstnarar finst ikkje. ‘Vegen vert til medan ein går’ er første punkt. Så kjem vèret og spelar ei stor rolle i fargevalet…. Dette med at det aldri er for seint å snu…..hm…nei, det er ikkje aktuelt! Har eg først gjort så mange førebuingar, frå val av vinkel, storleik, stemningsleie og ikkje minst har eg først trakka opp stien med blyant, så er det ikkje noko alternativ: Eg skal til topps! Ein dag eller ei veke til undervegs, det spelar inga rolle….. Det er kjekt å møte andre undervegs, men på dei vanskelegaste partia, må det vere fullstendig einsemd og ro…. Så møtest vi på toppen!

Det er alltid
   ein oppgang
   frå den mørkaste dal
   og di høgre opp
   du kjem
   di meir
   ser du
   flikar
   av den blå
   himmelen

[box type=»tick» style=»rounded» border=»full»]Kvamshesten med sine 1209 meter er eit av dei høgste fjella mellom Førdefjorden og Dalsfjorden i Sunnfjord. Den markante profilen som reiser seg steilt opp frå landskapet ikring, kan særleg frå sør fortone seg som ein hestekropp. Lokalt i Sunnfjord kallast fjellet Storehesten, avdi det er det største av fleire fjell med hestenamn i dette distriktet. [/box]Frå første gong eg oppdaga Storehesten, har eg vore fascinert av han. Linjene, lys og skugge i frontalen, dei forskjellige fargane i berget er alltid skiftande. Sol, regn, vår og vinter…. fjellet har så mange fasettar der det majestetisk reiser seg i himmelsynet. Det vil for alltid ha ein eigen plass i mitt hjarte, og eg ville så gjerne kalle det mitt. Men eg må stille meg langt bak i køen av beundrarar…og det er heilt greitt…..så lenge eg har ein liten del av dette monumentet….